De Rudi & Freddie Show

Luisteraars! Ditmaal een podcast met Simon Kuper, columnist bij de Financial Times, schrijver van schandalig veel boeken. Over eigenlijk van alles: de economie van voetbal, een Nederlandse dubbelspion voor de KGB, de Oxford-elite, FC Barcelona. Helaas moest Rutger op weg naar de studio rechtsomkeert maken: kind met koorts, doe je niks aan. Dus moest ik het alleen rooien. Jammer voor de structuur. We hebben het eerst over zijn nieuwe boek Chums. How a Tiny Caste of Oxford Tories took over the UK. Boris Johnson, Dominic Cummings, David Cameron, allemaal Britse hotemetoten die een opleiding hebben gedaan aan Oxford. Geen toeval, meent Kuper, want Oxford is een plek waar je zeer overtuigend leert praten over zaken waar je eigenlijk niks van weet. Dat is op zich prima als het blijft bij politiek LARP'en in een studentenvereniging. Het wordt minder grappig wanneer je een land de Europese Unie uit geleidt. Verder hebben we het over voetbal, vooral over geld en voetbal. Krijgen we niet veel te weinig voetbalweds

Luisteraars! Dit keer een gesprek met Eva Rovers, auteur van het kersverse boekje Nu is het aan ons. In het boekje doet zij een oproep tot echte democratie. Geen verkozen aristocratie van parlementariërs, maar een burgerberaad, waarbij honderd willekeurig ingelote Nederlanders praten over oplossingen voor heikele politieke kwesties. De afgelopen jaren zijn er enkele succesvolle burgerberaden geweest: in Ierland over abortus, in Frankrijk over klimaatverandering, in de gemeente Zeist over lokale bezuinigingen. Wat valt er te leren van die ervaringen? En kunnen we hiermee het draagvlak voor het tegengaan van klimaatverandering vergroten? Hoe voorkom je dat steeds dezelfde witte, hoogopgeleide, gepensioneerde mannen komen opdagen (zoals bij inspraakavonden vaak het geval is)? En is klimaatverandering werkelijk het beste onderwerp voor een burgerberaad? Elk voornemen roept vaak honderden nieuwe technische vragen op. Oké, minder energie gebruiken, maar hoe dan? Welke apparaten gaan we reguleren? En als we st

Met zijn vernieuwende ideeën over de journalistiek zou je Joris Luyendijk gerust de intellectuele founding father van De Correspondent kunnen noemen. Hij is antropoloog en auteur van bestsellers als Het zijn net mensen (2006), Dit kan niet waar zijn (2015) en, vers van de pers, De zeven vinkjes. We spreken Joris over dat laatste boek, dat al veel stof heeft doen opwaaien. Het gaat over hoe mannen 'zoals Joris Luyendijk' de baas spelen. Zij hebben namelijk zeven 'vinkjes' die hen de wind in de rug geven: man (1), hetero (2) en wit (3). Ze hebben minstens één hoogopgeleide of welgestelde ouder (4), minstens één in Nederland geboren ouder (5), en ze zijn zelf naar het vwo/gymnasium (6) en naar de universiteit (7) gegaan. We gingen met Joris in gesprek over zijn eigen leercurve en zijn werkwijze als schrijver. We vroegen wanneer succes dan wel echt 'verdiend' is (wat Joris een 'typische zevenvinkjesvraag' vindt), en spraken over de ‘quasi-ironische opgewektheid van zevenvinkjes’ die het presteren om boeken te

Luisteraars! Dit keer een gesprek met Jelmer Mommers, gewaardeerd collega en auteur van het ge-update boek 'Hoe gaan we dit uitleggen?' (die moet je dus kopen). De podcast verloopt langs de klassieke lijnen van de protestantse preek: verdoemenis, verlossing, dankbaarheid. Hoe staat het klimaat ervoor? Veel ruimte is er niet meer om de opwarming onder anderhalve graad te houden. En we lijken af te koersen op meer opwarming. Maar wat dan? Hoeveel zorgen moeten wij ons maken over doemscenario's? Ondertussen zijn er ook een hoop ontwikkelingen die positief stemmen. Hernieuwbare energie concurreert fossiele bronnen er op kosten al bijna uit. Iets wat tot voor kort eigenlijk niet voorstelbaar was. Maar kunnen we het ook bouwen? We lopen aan tegen tekorten aan personeel en stroperige procedures. De milieubeweging is altijd goed geweest in 'nee' zeggen, maar wat als er nu vaker 'ja' moet worden gezegd. Tot slot: Rusland is een energiesupermacht, die Europa voorziet van kolen, gas en olie. Daar zijn we inmidd

Neem in deze dagen maar eens een podcast op die nog actueel is op het moment dat je de aflevering publiceert. Terwijl de geschiedenis in een krankzinnige stroomversnelling is beland, kunnen we van één ding vrij zeker zijn: Europa heeft volgende week, volgende maand én volgend jaar nog honderden miljarden kubieke meters aardgas nodig. En daarvoor zijn we vooral afhankelijk van Rusland. Sterker nog, terwijl in de afgelopen dagen de tanks oprukten in de richting van Kyiv, kwam er alleen maar méér Russisch gas door Oekraïense pijpleidingen richting Europa. Ongeveer 40 procent van het gas dat we in Europa gebruiken om stroom op te wekken, fabrieken te laten draaien en huizen te verwarmen, komt uit Rusland. Kunnen we wel zonder Russisch gas? Het is makkelijk te roepen dat we zo snel mogelijk van dat Russisch gas af moeten. Maar kan het ook in de praktijk? Hoe wekken we onze energie nog op als we tegelijkertijd de Duitse en Belgische kerncentrales uitzetten, de Groningse gaskraan dichtdraaien, biomassa in de ban

Er was een tijd, niet eens zo heel lang geleden, dat de slavernij – het uitbuiten en verhandelen van mensen – een geaccepteerd en normaal onderdeel van de maatschappij was. Maar op een gegeven moment is het verdwenen. Of althans, volgens de Internationale Arbeidsorganisatie leven er nog steeds 40 miljoen mensen in slavernij, maar het verhandelen van mensen is nu in ieder geval verboden, illegaal, in ieder land op aarde. Het is makkelijk om te denken dat die officiële afschaffing van de slavernij onvermijdelijk was. Het gevolg van de Verlichting, de industrialisatie, of 'de vooruitgang' in het algemeen. Maar niets is minder waar. De geschiedenis van het abolitionisme, de beweging om de slavernij voor eens en altijd af te schaffen, laat zien dat het ook heel anders had kunnen lopen. Hoe is het de abolitionisten gelukt om zo'n vanzelfsprekend en zo'n lucratief instituut omver te werpen? Een ding is zeker: vandaag de dag kunnen we nog steeds ongelofelijk veel leren van hun succes. In de afgelopen maanden vers

De meeste mensen zullen de wereld niet veranderen. De kleine groep die dat wel doet, vaart op haar eigen kompas, maakt het zichzelf bewust moeilijk en wordt vaak verketterd door de rest. Om de grote problemen van onze tijd aan te gaan hebben we meer van dit soort radicalen nodig. Lees hier het artikel: https://decorrespondent.nl/13098/de-niet-zo-subtiele-kunst-van-giving-a-fuck/503552610-dbc9f3bf ***Nieuw: de Correspondent-luisterapp! Vanaf nu kun je voor de beste en meest privacyvriendelijke luisterervaring terecht in de Correspondent-app. Ontdek 500+ shows en verhalen en ga in gesprek met je favoriete correspondenten. Download de app snel in de app-store! Geen lid? Maak ook onafhankelijke journalistiek mogelijk en krijg toegang tot de app: corr.es/wordlid. *** Productie : Julius van Ijperen, Kerem Özilhan en Jacco Prantl Voor vragen, opmerkingen of suggesties mail naar post@decorrespondent.nl

Luisteraars! Rutger zou op een tournee door de Amerika's trekken om zijn boek aan de man te brengen, maar omikron gooide roet in het eten. Maar de gast was al geboekt, het ontoegankelijke gesprek al gepland! Ik praat met Coen Teulings, voormalig directeur van het CPB, en thans econoom. We hebben het vooral over alle plannen van het nieuwe kabinet: is het een probleem dat het kabinet zoveel geld uitgeeft? En, leuk dat we het geld uitgeven, maar hebben we ook de handjes: zijn er wel de mensen om al dat werk te doen? Bijvoorbeeld: in de kinderopvang. Is het wel verstandig om 95 procent van de kinderopvangkosten door de overheid te laten betalen? En al die financiering van grote investeringen via fondsen (mobiliteitsfonds, stikstoffonds, klimaatfonds): is dat een goed plan? We hebben het ook over de uitspraak van de Hoge Raad, waardoor de vermogensheffing in gevaar is gekomen. Best een beetje een vreemd verhaal. En ook: een slechte zaak als spaargeld minder zwaar wordt belast dan aandelen, aldus Teulings. En

Luisteraars! Dit keer een podcast met concurrent en collega Ties Joosten van Follow the Money. Ties schreef een boek getiteld De blauwe fabel: Waarom we de KLM al een eeuw lang tegen elke prijs in de lucht houden. Vlak na de corona-uitbraak vond er een debat plaats in de Tweede Kamer over KLM, dat in zwaar weer verkeerde. Kamerleden tuimelden over elkaar heen om hun lof uit te spreken over KLM. PVV: ‘Vriend en vijand zijn het erover eens dat we de blauwe trots, de blauwe zwaan, moeten redden.’ FVD: ‘De KLM staat voor alles wat goed is aan Nederland: degelijkheid, betrouwbaarheid, efficiëntie en klantvriendelijkheid.’ Het CDA: ‘Doe alstublieft wat nodig is in het belang van Nederland.’ De PvdA vond KLM belangrijk ‘voor de Nederlandse economie in den brede’ en 50PLUS had het over ‘onze extra afgetrainde blauwe zwaan’. En natuurlijk, minister Cora van Nieuwenhuizen, die aangaf dat 'het succes van KLM het succes van Nederland is'. Ties Joosten laat in zijn boek zien dat dit een patroon is dat zich al zo'n ho

Luisteraars! Een nieuw jaar, een nieuwe podcast. Dit keer hebben we het over een simpele vraag: hoe functioneert onze democratie? En dan niet zoals ze je bij maatschappijleer vertellen, maar hoe werkt het écht? Kiezen wij de politici die passen bij onze opvattingen, of werkt het heel anders? Hebben de meeste mensen überhaupt wel opvattingen over de meeste politieke kwesties? En als 'het volk' veel minder invloed heeft dan we denken, wat zijn dan de implicaties voor mensen die de wereld willen veranderen? Jesse bespreekt het fascinerende boek Democracy for Realists, waarin twee politicologen een nogal ontnuchterende theorie uit de doeken doen over hoe ons democratische bestel daadwerkelijk functioneert. Rutger borduurt voort op dit verhaal door te vertellen over wat hij in de afgelopen maanden heeft gelezen over de afschaffing van de slavernij. De geschiedenis van het abolitionisme blijkt namelijk ook een heel merkwaardige geschiedenis, waarin de juiste dingen voortdurend gebeuren om de verkeerde redenen.

Luisteraars! De laatste aflevering van het jaar alweer. Jullie hadden nog van ons tegoed: een analyse van het coalitieakkoord. We lazen ’t van a tot z en hebben er wat gedachten over. Een podcast, in een notendop, over gratis kinderopvang, de terugkeer van de studiebeurs, de onzalige bedrijfsopvolgingsregeling, de Wet excessief lenen bij eigen vennootschap (klinkt saai, is extreem belangrijk), over het smijten met miljarden, over de plannen om klimaatverandering aan te pakken, en over de olifant in de kamer: wie gaat al dat werk eigenlijk doen? Staan we aan de vooravond van een nieuwe toestroom arbeidsmigranten? Tussendoor hebben we nog wat reflecties over hoe radicaal het politieke tij keerde in de afgelopen tien jaar, en hoe belangrijk wetgeving überhaupt is. Leesvoer bij deze aflevering: • Omzien naar elkaar, vooruitkijken naar de toekomst. Coalitieakkoord 2021 – 2025. (https://corr.es/pdgd4nuq) • Jesse noemde ook Effect Wet studievoorschot op toegankelijkheid en leengedrag van het Centraal Planbureau

Luisteraars! Vol verwachting klopte ons hart voor het nieuwe regeerakkoord, maar die kwam te laat voor deze podcast. Dus de powerduiding is voor de volgende keer. Dit keer: een schraappodcast over van alles en nog wat. Zoals: winst bij de Raad voor de Journalistiek voor Jesse. Ik was door de eigenaar van gastouderbureau Dadim gedaagd vanwege mijn boek Zo hadden we het niet bedoeld. Mij werd verweten journalistiek onzorgvuldig, tendentieus en feitelijke onjuist te berichten over zijn gastouderbureau. De Raad oordeelde van niet. Het is aanleiding voor een korte rant van mij over wat zich voor en na de publicatie van mijn boek allemaal heeft voltrokken, want dat was toch wel hoogst merkwaardig. Voor de rest: Rutger was op tournee in de Verenigde Staten en heeft daar enkele loeiend rechtse boekjes gelezen. Het eerste boek is Nassim Nicholas Talebs Skin in the Game. Taleb brengt een lofzang aan mensen die de de consequenties dragen van hun acties. Best een interessante bril om de wereld door te bekijken: hoe

In augustus van dit jaar oordeelde de kortgedingrechter van de rechtbank in Amsterdam dat de antizuivelcampagne van de stichting Dier&Recht onmiddellijk moest stoppen. Het was een uitzonderlijke uitspraak. In Nederland komt het niet vaak voor dat de rechter een grondrecht als de vrijheid van meningsuiting tussen haakjes zet, en activisten dwingt om een campagne te staken. Wat had Dier&Recht gedaan om zo'n drastische maatregel te rechtvaardigen? Op de posters van de stichting stond een pak melk met een waarschuwingstekst zoals je die ook op sigarettenpakjes vindt. ‘Zuivel veroorzaakt ernstig dierenleed’, stond erop. De boerenactiegroep Agractie was woest. Melkveehouders zouden ten onrechte worden weggezet als dierenbeulen. Oftewel: hier was sprake van smaad en laster. De redenering van Dier&Recht was ondertussen simpel. Om melk te geven moeten koeien ieder jaar een kalf krijgen, en daarom worden ze steeds weer zwanger gemaakt. De helft van de geboren kalfjes zijn echter stiertjes, en daar kan een melkvee

Luisteraars! Na de toeslagenaffaire spraken politici veel vrome woorden. Zij namen zich plechtig voor om voortaan aandacht te schenken aan de uitvoerbaarheid van beleid, aan de kwaliteit van wetgeving. Om bij het maken van wetten voortaan de dilemma's waar mensen in de praktijk mee te maken mee te wegen. Het is dan ook best bijzonder om te zien dat bij het ontwerpen van de compensatieregeling voor gedupeerden van de toeslagenaffaire daar he-le-maal niks van terecht is gekomen. Onder hoge politieke druk dijt de compensatieregeling steeds verder uit. Er zijn toezeggingen gedaan, regelingen gelanceerd, moties ingediend, amendementen aangenomen – waardoor de herstelregeling vastloopt in onuitvoerbare ambitie. De pendule is bovendien zo hard de andere kant uitgeslagen, dat er inmiddels in veel gevallen sprake is van grove overcompensatie. Toen ik mijn boek over de toeslagenaffaire in februari 2020 af had was er zo'n 500 miljoen euro uitgetrokken voor compensatie. Inmiddels is dat bedrag opgelopen tot 5,2 mil

Het is 2021 en nog altijd verdienen Nederlandse vrouwen structureel minder dan mannen. Vrouwen zijn inmiddels hoger opgeleid, maar dat vertaalt zich niet in een hoger salaris, laat staan in een grotere kans op een leidinggevende functie. Nederland heeft nog immer geen vrouwelijke premier gehad, en sterker nog, er zijn in Nederland meer directeuren met de naam ‘Peter’ dan directeuren met twee X-chromosomen. Het goede nieuws: econoom Sophie van Gool heeft een kraakhelder boek geschreven over waarom we in een impasse zijn beland, en hoe we eruit kunnen komen. In deze podcast bespreken we de vele studies die aan de basis liggen van Sophies onderzoek. Hoe groot is de loonkloof? Hoe kunnen we die verklaren? Welke rol speelt de Nederlandse deeltijdcultuur? Waarom wordt onbetaald werk structureel ondergewaardeerd? En hoe zit het met de zogenoemde ‘Wet van Sullerot’, die stelt dat hoe meer vrouwen er werken binnen een bepaalde beroepsgroep, hoe lager de lonen? Leesvoer bij deze aflevering: · Sophie van Gool, Waar

Luisteraars! Daar zijn wij weer. Niet langer de ontoegankelijke enkelvoud van Jesse, niet weer zo'n podcast over de waardeketens in de wereldwijde verfproductie. Nee, dit keer weer een fijne Rudi & Freddie Show tezamen, een toegankelijke lifestylepodcast over vaderschap. Rutger kreeg drie maanden geleden een kind, dus bij hem giert het onderwerp uit alle poriën. Wat viel hem op na drie maanden vaderschap? Dat Nederland een zalig land is! Allerlei mensen die opeens op je stoep staan om te helpen bij de kindzorg – het is ge-wel-dig. Maar wat ook opvalt is het ietwat dwingende regime van 'natuurlijk' ouderschap dat wordt opgelegd. Goedbedoelde adviezen die dikwijls matig zijn gegrond in wetenschappelijke kennis. Rutger vertelt over het boek Cribsheet van Emily Oster, dat in het huishouden-Bregman inmiddels beter bekendstaat als de 'De Bijbel'. In dit boek worden veel geboden en verboden rond het ouderschap op zijn minst genuanceerd. Misschien het meest in het oog springende voorbeeld: de kwestie borstvoedin

#134 Luisteraars! Sla de dekentjes maar in, leg de tomaten in de vriezer, zet de kunstmest in de koeling, want het gaat helemaal cray cray op de gasmarkten. Aardgas is superduur, de hele zomer zaten we op 15 euro per megawattuur, vorige week tikten we ineens 150 euro aan, nu zijn we weer een gedaald naar 88 euro. Aardgas, moeten we daar niet van af? Treden we geen duurzame toekomst tegemoet, waarin die hele gaswinning verleden tijd is? We mogen het hopen! Maar feit is, dat Nederland nog voor dik veertig procent afhankelijk is van aardgas voor zijn energiebehoefte. En hoewel we zelf steeds minder aardgas produceren, verbruiken we nog precies even veel aardgas. En dat zal de komende decennia nog wel zo zijn. Dat heeft helaas de nodige nadelen. We zijn in toenemende mate overgeleverd aan de grillen van Russisch en Amerikaans gas, dat vaak veel klimaatonvriendelijker is. Daarom spreek ik in deze podcast met Jilles van den Beukel, energieanalist bij The Hague Centre for Strategic Studies. Van den Beukel is een

#133 Luisteraars! Enkele maanden geleden zat ik in mineur. Drie miljoen mensen keken naar een veertien uur durend marathondebat over vier woorden op een A4'tje. Mij bekroop indertijd het gevoel dat we naar een politieke soap keken, waarin af en toe iemand een duur woord als ‘dualisme’ gebruikte om het nog enig cachet te geven. Dat deze politiek met een enorm kleine p zo belangrijk werd gemaakt, terwijl veel wezenlijkere onderwerpen volstrekt onder de radar vliegen, gaf aanleiding voor enige deemoed. Mijn gemoed knapte weer op toen ik de eerste persconferentie van de toen nieuwe informateur – en mijn gast van deze week – Herman Tjeenk Willink zag. We stegen meteen op uit de Haagse heisa van poppetjes en partijen. ‘Hoe vaak worden in parlementaire enquêtes incidenten niet gezien als iets waar iemand schuld aan heeft?' zei Tjeenk Willink tijdens die persconferentie. 'En dat ook naar schuldigen wordt gezocht. Daar gaat de suggestie van uit dat als man of vrouw er niet was geweest, het incident niet zou hebben

#132 Luisteraars! De volgende aflevering in de serie ontoegankelijke gesprekken zonder Rutger. Dit keer een gesprek met Rick van der Ploeg. Je kent hem misschien nog als staatssecretaris van Cultuur en Media in het kabinet Kok-II, maar hij is eigenlijk vooral econoom. En in het bijzonder: milieu-econoom. Dat treft, want we spraken elkaar in de week dat het IPCC haar laatste klimaatrapport publiceerde. Dus: was daar nog wat nieuws aan? En hoe moet je eigenlijk nadenken over de economische kosten van klimaatverandering? Wat is de invloed van kantelpunten? Wat is de invloed van de kleine kans op klimaatcatastrofe? Moeten we vrezen dat landen als Saudi-Arabie in anticipatie van klimaatbeleid snel al hun olie oppompen? En als we werkelijk zo moeten vrezen voor de economische schade van klimaatverandering, zouden we dan ook niet meer geld moeten investeren in het verkennen van drastische opties als geo-engineering? Vlak voor de podcast wist ik nog een oud boekje van Van Der Ploeg op kop te tikken: ‘Is de eco

#131 Luisteraars! Rutger is er niet, maar ik ga vrolijk voort. Dit keer praat ik met Edwin Buitelaar, programmaleider ruimtelijke ontwikkeling bij het Planbureau voor de Leefomgeving. De vakantieperiode drukt je met de neus op de ruimtelijke feiten. Je vliegtuig daalt richting luchthaven, en dan verschijnt daar opeens dat Nederlandse landschap, als een doos kleurpotloden van geordende glorie. Verdomd, hier is over nagedacht! Het tegengestelde gevoel bekruipt je als je door Vlaanderen rijdt: linten aan ruim opgezette woningen, elk huis een eigen eilandje van unieke lelijkheid. Ruimtelijke ordenaars schetsen vaak het schrikbeeld van 'Vlaamse toestanden': uitgespreide wildgroei van dunne bebouwing. Maar waarom is dat precies zo'n probleem? Waarom zijn de verschillen überhaupt zo groot en welke regels hebben er nu precies voor gezorgd dat Nederland zo anders oogt dan Vlaanderen? En wat is eigenlijk beter? Verder: bijna alle politieke partijen willen een miljoen woningen bouwen. Samen met Edwin bespreek ik of