De Döschkassen

Hüüt is de internatschonale Dag vun de Muddersprook. Nu much ick overs mol weeten, wat denn mit „de“ Muddersprook meent is. Dor is je vun een Sprook un ni vun mehrere de Reed‘. Wat mien Mudder sprooken hett, dat weet ick. Wenn ick overs ’n Japaner froog: „Segg mol, hett Dien Mudder ook Plattdüütsch snackt?“ denn wurr de Minsch ut dat Land vun de opgohnde Sünn mi so lang dösig ankieken, bet de Sünn weller ünnergohn is. Dorüm wurr ick seggen: Entweder de Dag ward ümbenennt in den Dag vun de Mudderspooken – plural – oder man schull de Lüüd even vertelln, wat mit de eene Muddersprook denn meent is. Veelicht je Babylonisch. In de Bibel steiht, dat de leeve Gott de Lüüd in Babylon, de all een Sprook sackt hebbt, ganz veele verschedene Sprooken anhext un ehr op de ganze Welt verdeelt hett, domit se blots ni nochmol op de Idee kom‘ wurrn, ’n Turm bet in Himmel to buun. Gott wull anschiend keen Besöök hebben. Tscha. Un dorüm verstoht mennige Völkers op de Welt sick hüüt ni mehr so recht. Man mutt je ni mol op ünners