De Döschkassen

Allns ward düürer. Dat weet wi. För dat Geld, för dat man sick vör twee Johr den Inkööps-Korf noch vullpacken kunn, is dor nu meist blots noch de Hälfte bin. Annerlei wat man op’n Weeken-, in Supermart oder bi’n Hööker an de Eck inköfft. Na jo, düt un dat kann man je plon‘. Bi menniged kann man sick ook Tied loten, üm Priese to verglieken un so. Wat overs is, wenn een wat in de Mööt kümmt, mit dat man ni reekend hett, dat krieg ick nu jüst to spöörn. Mien Warksteed, de mien Auto jüst in de Mook harr, üm dor frischen TÜV op to moken, hett mi anroopen: „Heiko“, hett de Warksteed-Chef seggt, „hol di fast, dien Woog‘ is op’n Weg in de ewigen Jagdgrünn‘.“ Bet dat de TÜV uns scheed‘, ne. Nu heff ick jümmers al to de Lüüd heuert, de sick Gebruukte köfft. Fröher, to D-Mark-Tieden, hett man för’n Handvull Duusenders jümmers wat Anstänniged kreegen, wo man good un gern fief, süss Johr mit fohrn kunn. Un ick fohr veel. Ook mol mit’n Wohnwoog achter an Hoken. Denn, as de Euro keem, hebbt sick de Priese tehmli gau verd