De Döschkassen

Gewöhnungssooken Man gewöhnt sick an allns, heet dat je, ne. Un wi mööt uns nu an’t Weekenenn weller an de Sommertied gewöhn‘. In de Nacht vun Sünnobend op Sünndag ward de Klock vun twee op dree vörstellt. „Jo, fein“, ward denn weller vun Mennige schimpt, „denn hebbt wi je ’n Stünn weniger!“ Dat is natüürli dumm‘ Tüch, de Dag hett jümmers noch 24 Stünnen. Liekers: So’n Stünn fröher optostohn, dat geiht den een oder annern düchti in de Knooken. Un jedet Mol, wenn de Klock op Sommertied ümstellt ward, denn markt man dat ook een twee Weeken an de Gnegeligkeit vun mennige Mitminschen. Dat gifft natüürli ook Gnegels, de jümmers gnegeli sünd, annerlei, wat de Klock jüst anwiest. Un weller annere is dat lang as breed. De seggt sick: Egol, wat wi Sommer- oder Normoltied hebbt, de Hauptsook is doch, dat wi Tied hebbt. Un dor hebbt se Recht. Wenn man nömli keen Tied hett, denn kümmt man düchti in Sweet. Nu ward je al siet veele Johrn in de EU doröver verhannelt, de Sommertied intostampen. Overs as dat so is, eeni