De Döschkassen

Un weller is Ostern. Mi dücht, dat geiht ümmer gauer, dat so’n Johr rüm is. In de eene Hand hett man noch de Wiehnachsboomkugeln, in de anner Hand al de Ostereier. Na jo, denn kümmt man weenstern ni ut‘ Gliekgewicht. För Kinner duuert so’n Johr je veel länger. Un steiht Wiehnachen Ostern oder de Gebuurtsdag vör de Döör, denn will de Tied överhaupt ni mehr wiederloopen. Overs all to lang mööt de Lütten je ni mehr tööven, denn köönt se weller Eier sööken – tominst, wenn dat bi ehr to Huus noch Eiersööken gifft. Vun een‘ kann ick mi op jeden Fall vörstelln, dat he nu dör’n Goorn löppt un söcht. Olaf Scholz. De löppt dör’n Goorn un söcht no goode Begrünnungen dorför, dat he sien so un so al riesiged Kanzleramt noch grötter buun kann. „Dat heff ick doch jümmers al seggt“, passt ni so recht. Un „dat hebbt je ook alle wusst“, ook ni würkli. „Ick kann mi ni erinnern“, kunn klappen. So ähnli hett dat in Berlin al mol klappt. Veellicht schull Olaf dat eenfach kombineern un seggen: „Niemand hat die Absicht das Kanzlera