De Döschkassen

So langsom wasst dat Gras je weller. Dorüm geiht dat ook weller los mit dat Rosen meih’n. Fröher harrn wi to Huus je ’n Benzin-Meiher. Overs de hett irgendwann den Geist opgeeven. Nu weern wi an överleggen: Nochmol ’n Benzin-Meiher kööpen? Dat weer ’n Risiko. Noher seggt de Politik noch, dat blots noch Meihers op’n Rosen dörft, de mit Luft un Leevde löppt. Dorüm hebbt wi uns vöriged Johr al rechttiedig för ’n elektrischen Meiher, ‘n Rosenmeiher-Robotter entscheed. Wi hebbt dacht: Dat Dings stellt man op’t Gras un denn hölt he de Huuskoppel CO2-neutral in Schuss. Dat keem overs anners: Man mutt dor erstmol so’n Droht verleggen, dormit de Robotter weet, wonehm he langmeih’n schall. Nu hebbt wi overs dree Rosenstücken, de ni direkt tosomhangt. Dor mutt man erstmol överleggen un sick schlau moken, wo man den dorsten Droht an besten verleggt. De Droht, de bi den Robotter dorbi weer, hett gor ni langt. Also: Frischen Droht tokööpen un ook noch wülk vun de Klammern, mit de man den Droht fastmokt. Irgendwann is