De Döschkassen

Is Ju eegentli al mo de Galle rutsneeden worrn, also de Gall’nbloos? Mi jo. Jüst erst. Ick harr mitmol Wehdoog in Buuk, so’n Pien heff ick mien Levdag noch ni hatt. Tähnweh is ’n Strandurlaub dorgegen. Op’t Letzt‘ gung dat mit Blaulicht un düchti Morphium in Kopp no Heid‘ in’t Krankenhuus. Overs dat Morphium hett ook ni holpen. De Wehdoog wulln ni weniger warrn. Ick bün denn erstmol ünnersöcht worrn. Un veele Sprütten heff ick kreegen un denn bün ick weller ünnersöcht worrn. Mi wurr no ’n poor Stünnen vertellt, dat ’n Operatschoon nödig weer. Un mi weer intwüschen allns annerlei. Ick kreeg noch’n Sprütt un denn gung dat Licht bi mi ut. As ick weller opwokt bün, harr ick veer Löcker in Buuk un ’n Schlauch hung mi ut de Kiep – mit ’n Büddel doran, wo Bloot bin weer. Overs de düllsten Wehdoog weern wech. Ick weer de glücklichste Minsch op de Welt. Un ick bün ümmer noch ganz begeistert dorvun, wat de Dokters allns moken künnt. Mi wurr vertellt, dat de OP wunnerbor loopen is un dat ick in Tokunft ook good ohn‘