De Döschkassen

An un för sick sünd Katten je ni veel anners as Minschen. Jede Katt hett ehrn eegenen Charakter. De een‘ sitt gern op’n Schoot, lött sick striegeln un snurrt, de anner‘ kleiht een de Oogen ut, wenn man ehr blots anfot‘. Bi’t Eeten is dat ook ni anners. De een‘ itt gern un veel, de anner‘ ni so. De een‘ nehmt twee Pund to, wenn se blots an Freetnapf vörbilöppt de anner‘ anner kann ’n halved Swien in een Rutsch wechneihn, blifft overs liekers rank un slank. So as bi unse Katten, ’n Katt un ’n Koter, ümgenau to ween. De Katt süht ut as ’n Medizinball, de Koter as ’n Athlet bi Olümpia. Nu mutt de Katt overs dohl vun ehr Gewicht. De kann sick al gor ni mehr richti röhrn, so pummeli is se. Dorüm hebbt wi Diät-Fudder köfft. Dat kriegt beide, denn, man kann den een‘ Tiger je ni vertelln, dat he wat anners eeten schall as de annere. Dat Ergeevnis: De Katt is so dick bleeven, as se weer un de Koter ward jümmers dünner. He mach den Diät-Krom nömli ni. De lött dat liggen. So haut de Katt sick sien Portschoon ook noch