De Döschkassen

Dat gifft je veele Sellschopsspeele to kööpen. Wülk mit Breed‘, mit Würfels, mit Koarten, wülk to de man Batterien un noch meh Tobeheur bruukt oder ook allns tosom. Dor kann man richti veel Geld för utgeeven. Mien Madam un ick speelt overs oftmols ’n Speel, dat gor nix kost‘. Över den Noom vun dat Speel hebbt wi uns noch gor keen Gedanken mokt. Seggt wi mol, dat heet „Een ween“. An un för sick is Dat ’n Afwannlung vun „Was bin ich“, blots ohne Robert Lemke – wenn den överhaupt noch een kinnt. Ook ohne Swien, wo fief Mark rinkümmt. Un wenn mi un mien Fruu mol langwieli is, denn froogt se bilütten: „Wullt Du een ween?“ Un ick segg denn: „Ick bün al een.“ Denn heff ick mi al ’n prominente Person utsöcht, de se roden schall. Wenn se de Person roden hett, tuuscht wi. Denn is se een un ick mutt roden. Nu finnd mien Sonja dat overs beter, wenn se een is un ick roden mutt. Blangbi heuert ehr je de Stimm to, de in de Titelmusik to den Pocast, den „Podkassen“ to düsse Kolumne in’t Internet to heuern is. Wenn ick al