De Döschkassen

Kinner to hebben is bilütten jüst so fiegeliensch as dat weer, sülms Kind to ween. Un wenn de „Lütten“ denn 18 Johr un öller ward, anfangt Auto to fohrn un ’n eegene Wohnung hebbt, denn föhlt sick dat ganz dösig an. So lang se noch to Huus wohnt, seggt man je jümmers noch: „Kannst Du dien Stuuv ni mol oprüüm?“ Oder: „Muttst Du dien Schoh jümmers meern in’t Gelach stohn loten?“ Oder: „Hest Du Dien Schoolarbeiden al trech?“ Oder: „Muttst Du jümmers op dien Smartfohn kieken?“ Bi all de Froogen rullt se denn natüürli mit de Oogen. Se ward overs ook slagferti: „Wat schall ick nu toerst moken? Mien Stuuv oprüüm, de Schoh wechstell oder de Schoolarbeiden moken? Dat Handy wechpacken? Un worüm hest Du Dien Schoh eegenli ni anstänni wechstellt?“ Dor ward denn noch achteran schooven: „Wenn Ju fiern goht, worüm schall ick dat denn ni?“ Tscha, gor ni so eenfach. Ick heff fröher jümmers luud „Indioner-Musik“ heuert, as mien Vadder dat nöömt hett. Vun all dat, wat passert is, wenn ick an’t Weekenenn ünnerwegens weer, wil