De Döschkassen

Bi’n Mors kreegen Ick glööv fief Johr is dat nu her, dat ick mi ’n niedet Smartfohn köfft heff. Na jo, dat weer je ni mol ’n Niedet, dat weer gebruukt. Annerlei. Jedenfalls heff ick mi mit den Apparot allerbest utkinnt. Overs denn, an’t vörige Weekenenn fung dat scheune Dings, för dat ick mi jüst erst ’n frische schmucke Löllertasch köfft heff, dat Tüün‘ an. Dat hett ganz dösige Töön‘ vun sick geeven, un dat hett sick ni mehr richti bedeen loten. No dree, veer Stünnen Versööken un in’t Internet rescherscheern, heff ick dat Platt mokt un in Urtostand trüchsett. Twee Doog loter, dor harr ick allns so half weller op’n oln Stand, fung dat dorste Dings weller an verrückt to speeln. Weller fief Stünnen wech. Denn weert overs ganz vörbi. Fierobend. So fung ick an, in’t Internet no datsülbige Modell to sööken. Overs dor geev dat eenfach keen Anstännige mehr vun. Un de, de dat noch geev, hebbt fürchterli utsehn. So bün ick dat erste Mol in mien Leven in’ Elektromart ween, üm mi ’n hogelniedet Smartfohn to kööpen