De Döschkassen

Wenn man sick eenfach mol ’n lütt beten Tied nehmt un ’n Oogenblick nodinkt, denn mutt man sick bilütten wunnern op wat man allns kümmt. Genau dat heff ick jüst dohn. Un weil ick in Momang so veel över’t Energie spoorn in de Norichen heuer, heff ick mi dor mol so’n poor Gedanken över mokt. Dorbi heff ick mi erstmol överleggt, wat denn överhaupt allns Energie kosten deiht. Bi düssed Nodinken bün ick över’n ganz interessante Beobachtung stolpert: De Harvst is je jüst weller ingang. Un so, as dat in Harvst jümmers weller mol is, fallt ook düssed Johr de mehrsten Blööd‘ vun de mehrsten Bööm dohl. Un wenn man so dör de Gegend fohrt, denn kann man sehn, dat de Lüüd vun de Buuhöff op de Blööd, also op dat Laub, dat vun de Bööm fulln is, oftmols mit Laub-Pusters losgoht. Se pust‘ dat to groote Huupens tosom, denn kümmt dat op’n Anhänger un wech ist dat. So. Un de dorsten Laub-Pusters, an un för sick sünd dat sowat as groote Föhns, de löppt mit Benzin. Mit Fossile Brennstoffe. Dat is so, weil dat dor, wonehm dat L