De Döschkassen

Langsom kümmt wi je weller in de kole Johrestied. Un dat smitt dat een‘ oder annere Probleem op. Dat mark ick besünners bi’t Duschen. Na jo, över de „Nattzelle“ in uns Huus krieg ick mi mit mien Madam dat ganze Johr över in de Plünn‘. Ick vergeet nömli oftmols dat Licht in de Bod’stuuv uttomoken. Overs dorüm geiht dat hier gor ni. Dat geiht üm een vun de „gullenen Regeln“ de mien Seute in unsen Huushalt opstellt hett. Solang dat buten warm is, geiht dat blots üm een Hannlung: „No’t Duschen mutt man dat Finster opmoken, dormit dat in de Bod’stuuv ni dat Schimmeln anfangt.“ Dat is je ook op jeden Fall richti. Un dat doh ick ook jümmers. Wenn dat buuten köhler ward, mutt man overs twee Hannlungs-Schreede afarbeiden: „Dat Finster opmoken un de Heizung utmoken.“ Ook dat krieg ick jedet Mol trech. Dor heuert overs noch wat to: Wenn de Feuchtigkeit sick ut de Bod’stuuv vertrocken hett, mutt dat Finster weller to un de Heizung mutt an. Un jüst dor liggt de Hoos in‘ Peeper. Wenn ick nömli morns duuschen goh, de