De Döschkassen

Lüüd, ick bün splitteri. Ick weet gor ni mehr, siet wo veel Johrn ick jeden Sünndag Slag viddel no acht vör’t Fernsehn sitt un op Udo Lindenberg tööv. De hett nöömli bi de Titelmusik vun‘ Tatort dat Slagtüüch speelt. Intwüschen is de Titelmusik no mien Ansehn overs tomeist ook al dat Beste an den ganzen Krom. Un mit de Meenung stoh ick wiss ni alleent. Vun de Geschichen, de dor vertellt ward, geiht mi jedenfalls jümmers mehr de Hoot hoch. Vun Sünndag to Sünndag geiht dat in de Tatörter mehr üm Spöökenkiekerie. Un ook wenn dat nix mit Översinnliched oder dösigen Krom mit künstliche Intelligenz to kriegen hett, sünd de Geschichen tomeist so unrealistisch, dat man dat so langsom in Kopp ni mehr uthölt. Vun den „Tatort-Kult“, den dat mol geev, is jümmers weniger no. Mien Madam un ick sünd je keen groote Fernsehkiekers. An un för sick is de Tatort so tehmli dat Eenzige, wat wi uns ankiekt. Overs veel Lust hebbt wi dor even ni mehr to. Mitünner nehmt wi uns den Tatort sogor op oder kiekt em in de Mediathek un spoo