De Döschkassen

Övermorn weer Loriot 100 woorn. Ick bün bummeli half so old, ook wenn Mennige meent, wat ick öller bün. Hmm. Ick mutt mi würkli langsom mol niede Plünn‘ kööpen... Annerlei. Wat ick an un för sick seggen will, is, wat dat för mi keen Tied ohne Loriot greeven hett. Un mi weer as Kind al klor, dat he uns eenfach blots wiest hett, wat wie all so dreeven hebbt, vun‘ lütten Stackel bet to’n Opa an‘ Stock. Dormit hebbt wi je över uns sülms un uns‘ eegen‘ Töög lacht. Dat mutt man erstmol trechkriegen. Dat is’n lütt beten so, as bi’n Tähnarzt, also bi’n Kusenknacker: Ook, wenn de een so richti op’n Nerv rümschüüert – so dat man Verrenkung‘ mokt, bi de jeden Yoga-Meister för Freud‘ de Fööt achtern Kopp tosomhaun wurr – geiht man dor doch jümmers weller hen un betohlt sogor noch dorför. Bi Loriot weer dat overs so: Je düller he den Nerv bi uns dropen hett, je gauer wulln wi em wellersehn. Un wat heff ick – as ick denn so lang opblieven dörfst heff – dorop töövt dat Wim Thoelke bi „De groote Preis“ ennli mit Wum un