De Döschkassen

Wat is dat düssed Johr dull mit de Teeken, ne… Ick meen de lütten Quälgeister, to de man „Zecken“ op Hochdüütsch seggt. Bi unse beiden Katten treckt wi de Dinger al siet März rut. Intwüschen hebbt se an Dag gern mol fief vun de Beesters in’t Fell. Na jo, Ratz un Fiete, so heet uns Katten, leggt sick je ook gern in de Büschers, in’t hoge Gras un överhaupt dorhen, wonehm Teeken so gern op ehr Fröhstück töövt. Wi künnt mit de Katten schimpen oder ganz ruhig mit ehr diskuteern – dat nütz allns nix. Jümmers weller leggt de beiden sick dorhen, wo ook de lütten Blootsaugers sünd. Blangbi: Teeken löppt ni no ehr Eeten, se töövt wat dat Eeten so dicht an ehr rankümmt, dat se sick blots noch fastholn mööt. Un wenn dat ween mutt, denn töövt se fief Johr un noch mehr op ehr näste Mohltied. Teeken sünd also ni blots lästi, se sünd ook recht fuul. Un blind sünd se noch opto. Tominst de, de wi bi uns so kinnt. Nu is overs ’n Teeken-Oart ut de Tropen no uns insleept worrn. Hyalomma heet de Dingers. Se reist tomeist mit ünn