De Döschkassen

Inkööpen is je nix för mi, ne. In Supermart renn ick mitünner 20 Minuten orienteerungslos dör de Gänge, bet ick funnen heff, woför ick kom‘ bün. Ook denn, wenn sick dat blots üm dree, veer Sooken hannelt. Wenn ick dat denn ennli schafft heff, stell ick för gewöhnli fast, dat ick an de verkehrte Kasse stoh. Dor wo noch een wat ümtuuschen will oder de Bankkoart ni finnen kann. Denn is dat overs sowiet. Ick bün an de Reeg. Un wenn ick denn mien Tüddelüt op’t Förderband packt heff, will ick – so as sick dat heuert – düt Plastik-Trenn-Dings op’t Band leggen, dormit allns sien Ordnung hett un de näste Kunde ni nervös ward. Ick weet gor ni so recht, wo düsse bunten Balken överhaupt heeten doht. Woorntrenner? Seperator? Kunnen-Ut’neenholer? Op Platt hett mol een dat Woord „Miendienchen“ oder Miendientje dorför erfunnen. De Steed also, wo mien ophölt un dien anfangt. Worüm ni. Overs dat is mi an un för sick annerlei, denn ich wurr gern mol den Minsch mang de Fingers kriegen, de düsse dösigen Plastik-Knüppels erfunne