De Döschkassen

Bet Dingsdag bün ick för meist een Week ni in Düütschland ween. Ick weer mit’n Wohnwoog‘ in Dänemark. Op de Ostsee-Insel Als heff ick op’n Campingplatz stohn. Jungedi, wat weer ick begeistert. In Dänemark is je allns ’n beten anners, ne. Wat glieks opfallt, wenn man över de Grenz‘ kümmt, is, wat dat in Dänemark veel weniger Verkehrsschiller gifft. Dat föhlt sick richti lufti an. Man kriegt dat Geföhl, wat de dänische Staat sien Lüüd veel mehr totruut, as dat bi uns de Fall is. Un de Strooten sünd so good in Schuss. Dorto gifft dat meist överall breede Radweegen. Dor mokt dat richti Spooß Fohrrad to fohrn. Jo, un annerlei, wat man in de Stadt oder op’t Dörpen is – överall överkümmt een so’n komodiged Geföhl. „Hygge“ seggt de Dän‘ dorto, wenn se sick so komodig föhlt. An all dat un wiss an noch veel mehr liggt dat denn wohrschienli ook, dat de dän’schen Lüüd so fründli sünd. Bi’t Inkööpen oder wenn man wat eeten geiht oder eenfach so op de Stroot, wenn man sick „hej“ seggt: De Dän‘ hebbt jümmers ’n Lächeln op d