De Döschkassen

Oh, wat scheun. Nu wüllt de Afgeordneten in berliner Reichsdag je ennli dat brandniede Seekerheitspaket beslüüten. Föhlt Ju sick ook al so seeker? Na jo. Toerst schull dat je so seeker ween, as so’n richti dicken Tampen, so een as de, mit de man groote Scheep an de Schlüüsenkant in Brunsbüttel fasttüddelt. Dat weer mennige Lüüd in’t Parlament denn overs meist to seeker – un to simpel. Dorüm hett man dat Paket’n beten anpasst. Nu is dat as so’n dicken Tampen, bi den bi twee, fief un negen‘nhalf Meter jeweils ’n Stück fehlt. Jo, ick weet, mit so’n Tampen kann man twor nix mehr anstänni fastbinnen, overs wokeen seggt denn, dat jümmers allns so eenfach ween mutt. Af un to mutt man even ook mol ’n beten improviseern köön. Gooden Pfusch is nömli lang keen slechte Arbeid. Dat hett Olaf Scholz jümmers al seggt. Un dat hebbt je ook al wusst. Jo, Politik is ni so licht to verstohn. Dorüm will ick dat mol ganz eenfach verkloarn: Seggt wi mol, wat dat ni üm Seekerheit, sünnern üm Koppweh geiht. Koppweh is ni scheun, do