5

Για τα επόμενα λεπτά κλείσε τα μάτια και άκουσέ με. Προσπάθησε να μπεις μέσα μου. Αυτό που θα σας πω είναι μια ιστορία όμοια με όλες τις άλλες. Με μια μόνη διαφορά. Ο ουρανός εκείνο το βράδυ ήταν πιο βουρκωμένος από ποτέ. Δάκρυζε αίμα και οι βροντές του ήταν βροντές μιας απεγνωσμένης συγχώρεσης που δεν θα έρθει ποτέ. Ψυχές σαν τη δική μου είναι καταραμένες. Είχαν περάσει δυο μήνες από τότε που ήρθε στον κόσμο και τη φέραμε στο σπίτι. Περνούσα τουλάχιστον τρεις φορές την ημέρα έξω από το δωμάτιό της. Στεκόμουν λίγα λεπτά μπροστά στην πόρτα της ψάχνοντας το κουράγιο να την ανοίξω και να μπω. Μόνο μια φορά το έκανα. Ήταν και η τελευταία. Ήξερα από την πρώτη στιγμή την κατάληξη. Από την ώρα που ο γιατρός μας περιέγραψε το μέλλον της, καρφώθηκε μια ιδέα μέσα μου. Είμαι σίγουρος πως και η μάνα της σκεφτόταν το ίδιο αλλά δεν τολμούσε να ξεστομίσει κουβέντα. Την έβλεπα πως ήταν κάθε φορά που έβγαινε απ’ το δωμάτιό της. Τα μάτια της πρησμένα απ’ το κλάμα και το κεφάλι σκυφτό. Οι καθρέπτες του σπιτιού είχαν ραγί