De Basis - Apeldoorn - Kerk met compassie

Een bloedband is iets bijzonders. Vooral tussen moeder en zoon, lijkt het wel. En dat ligt voor de hand, want bij wie huilde je vroeger het liefst uit? Je moeder. Wie beschermde je voor elk gevaar? Precies, ook je moeder. Als je ouder bent, wil je nog steeds graag dat je ouders blij zijn met wie je bent en met wat je doet. Maar hoe komt het dat zoveel relaties tussen ouders en hun volwassen kinderen zo moeizaam verlopen? Dat zoveel schoondochters met hun schoonmoeders overhoop liggen? Dat kinderen de 'goed bedoelde adviezen' toch ervaren als bemoeizucht en het breken met bepaalde gewoontes of opvattingen niet bespreekbaar lijkt te zijn?