De Döschkassen

Weil de erste Mai dütmol op’n Sünndag fulln is, ward in’t Parlament luud överleggt, wat man tokünfti no Fierdoog an Weekenenn ni den nästen Arbeidsdag frie moken schull. Lüüd, de in’t Krankenhuus un so arbeiden doht, is dat annerlei. De mööt jümmers los. Un worüm man utgereekend an‘ „Tag der Arbeit“ ni arbeiden schall, dat heff ick so un so noch nie begreepen. Na jo. Annerlei. Ick froog mi wat ganz anner’t: Himmelfohrt, de Dag, de je eegentli wat mit Jesus to kriegen hett, ward je ook Vaderdag nöömt. Dat is jümmers dünnersdags. Un jedet Mol besuupt sick dor veele Vadders un wülk, de dat noch warrn wüllt. Nu weet ick ni, wat Jesus ook ’n Vadder ween is. Overs ook he hett sick för’t letzte Obendmohl je Wien utsöcht un keen Woter, Appelsaft, geele Bruus oder Arfensupp. Jedenfalls is an‘ Vadderdag jümmers frie. Un an nästen Dag liggt dat halve Land in Suuer. Nu schall mi mol een vertelln, worüm de Mudderdag jümmers op’n Sünndag fallt, de je so un so för veele vun uns frie is. Un worüm ward düssed Johr sogor de La