De Döschkassen

Nu is dat sowiet. Vöriged Johr hebbt mien Madam un ick uns ’n Wohnwoog köfft. Den hebbt wi günsti vun Frünnen kreegen. An düsse Steed nochmol veeln Dank, an uns Frünnen. Ick nööm ehr eenfach mol Nicole un Thorsten. Tweemol sünd wi mit dat mobile Huus al ünnerwegens ween. Toletzt vöriged Weekenenn, över Ostern. Nu warr ick overs dat Geföhl ni los, dat wi gor keen richtige „Kämpers“ sünd. Veele annere Kämpers, de wi op de Kämpingplätze nömli dropen hebbt, de weern anners as wi. Mennige hebbt ’n Snut trocken, as weer dat Kämpen vör ehr sowat as’n fürchterliche Arbeid, de ehr vöör un achter keen Spooß mokt. Un wenn sick twee mit so’n grimmige Snut in Waschruum oder so dropen hebbt, denn hebbt de tosom snackt. Mit uns overs ni. Sünd wi veelicht to vergnöögt, üm „echte“ Kämpers to ween? Oder to fründli? Man weet dat ni. Un denn froog ick mi je ook, wat dat de annern op’n Kämpingplatz anners geiht as uns. Bi uns is dat so: Wenn wi beide an Disch sitt oder in’t Bett liggt, is allns in Ordnung. Steiht overs een op un