De Döschkassen

Tscha, nu sitt ick hier mol weller an Schrievdisch un överleg mi, wat ick düsse Week in‘ Döschkassen bring‘ kann. Wenn mi ünnerwegens mol Lüüd ansnackt, denn is oftmols de erste Froog: „Wo kümmst du eegentli op dien Ideen? Dat mutt doch anstreng’d ween, sick jede Week wat Niedet uttodinken.“ Ick segg denn: „Och, ick heuer hier mol een Satz un dor mol een Woord, lees irgendwat oder seh wat in’t Fernsehn un denn fangt dat in mien Kopp al an to rappeln. Dat geiht an un för sick jümmers ganz vun alleent.“ Dat gifft overs ook Weeken, dor is dat ni so. So’n Week hebbt wi jüst. Ick sitt dor un dink: „Dat mutt doch vun allent gohn. Irgendeen Satz oder irgendeen Woord heff ick doch wiss de Week heuert, wo dat in mien Kopp to rappeln anfungen is.“ Overs wenn ick mi in Gedanken so in mien Kopp ümheuer un ümkiek, denn rappelt dor hüüt överhaupt nix. Un zappenduuster is dat dor noch dorto. Lauterbach spukt dor ’n beten in’t Nachthemd un mit Slopmütz un ’n Talliglicht in de Hand rüm. He flüstert: „Schriev blots nix över mi