De Döschkassen

Ook wenn ick mi so’n ganz lütt beten mit klassische Musik utkinn, heuer ick lang ni to de Kategorie, de sick obends mit’n Glas Wien in de Hand Vivaldi anheuert – oder Ravel oder Bach oder so. Liekers mutt man doch seggen, dat de dorsten Komponisten würkli wat losharrn. Sick all de Noten uttodinken un optoschrieven – dat kann wiss lang ni jeder. Wenn mi overs dock mol wat Klassisched gefallt, wat ick tofälli heuer, denn is dat wat mit düchti Damp dorbin. Mussorgski oder so. Wat ick overs noch nie heuern mucht heff, sünd de Schallplatten vun Mozart. De dorste Musik weer mi jümmers to seut un to poppig, kann man seggen. Eenfach to harmlos.  Jo, ick weet, dat gifft veele Lüüd, de ganz verrückt no Mozart sünd. Is je ook in Ordnung. Över dat, wat man mach oder even ni mach, schall man ni strieden. Dor kümmt nix bi rut. Overs liekers ick mit de Musik vun Mozart nix anfangen kann, weer ick mol in dat Huus in Salzborg, in dat he op de Welt kom‘ is. An sien Graff weer ick ni. Man weet je ook ni, wonehm dat is, weil he