De Döschkassen

As ick vör bummeli 40 Johr no Grundschool gung, wurr mi un mien Mitschöölers in Sachkunn-Ünnerricht jümmers weller mol vertellt, wo lang dat duuert, bet Plastikbüddels oder Beekers ut Kunststoff sick oplöst hebbt, de eenfach so in de Natuur smeeten ward. Dat duuert so lang, dat ick mi düsse Tied gor ni so richti vörstelln kunn. Intwüschen sünd wi, de Schöölers vun dormols, de Grooten. Un nu vertellt wi de Kinner, wo lang dat duuert, bet Plastikbüddels un Beekers ut Kunststoff verrött‘ sünd. Würkli ganz löst se sick overs gor ni op, denn nu weet man, dat ut groote Plastikdeele lütte Plastikdeele ward. Mikroplastik. Un dat, so seggt man, is gefährli, besünners för de Tiern de in’t Meer leevt. Fische, Muscheln, Kreut, Seesterns, Wale un so wieder. So harr de Andeel vun allns wat ut Plastik mokt ward, siet dormols je an un för sick weniger warrn musst. Is dat overs ni. In Gegendeel. Mehr is dat worrn. Dösig, ne. Dorför mutt dat doch ’n Grund geeven, weil je nix, wat de Minsch deiht, ohn‘ Grund passeert. Dor heff