De Döschkassen

Nu bün ick je würkli ni eitel. Liekers dreept mi morns vör’n Speegel doch af un to so’n lütt beten de Slag. De Falten ward jümmers mehr un de poor Hoor, de noch an mi sitt, goht al langsom vun grau in witt över. Ick meen – ick bün noch keen Föffti, un ick kinn Lüüd, de twindi Johr öller sünd as ick un noch richti vulled Hoor hebbt. Mennige sogor noch in de originole Farv. Wat schall man dorvun holn? Ganz boben op’n Kopp bün ick al blank as’n Kinnermors, blots oh’n Morslock. Bi’n Kinnermors freut sick de Fruunslüüd je as wenn Wiehnachen weer, wenn se em seht. Seht se overs mien kohln Kopp, hölt sick ehr Freud‘ in ganz düütliche Grenzen, wat ick je ook verstohn kann. Liekers lot ick mi ni dorto henrieten, Hoorwussmiddel un –Tinktuurn to kööpen. De bringt so un so nix. Overs wat is mit Huusmiddels? Ick heff mol heuert, dat rohe Heunereier sick in ganz wunnerbore Wies op de Hoor utwürken schüllt. Na jo, Eier sünd je de eenzigen Zell’n de man ohn‘ Mikroskop sehn kann – Stammzelln sotoseggen. Un smecken doht se ook