De Döschkassen

Dösig. Fröher heff ick mit mien Kumpels över Mopeds un Deerns un all sowat snackt. Hüüt sabbelt wi mehr un mehr över Krankheiten – nu ook mit de Deerns. Bi de een‘ kniept dat hier bi de annern piert dat dor. Dat is meist as’n Wettbewerb dorbin, wokeen denn de besten Maleschen hett oder de gröttsten OP-Narven. Overs man mutt sick doch wunnern, wat de Dokters intwüschen allns moken künnt. Ick to’n Bispeel heff jüst erst ’n frisched Hüftgelenk kreegen. Dat kümmt mi jümmers noch vör as ’n wohred Wunner. De ersten Doog heff ick noch in’t Krankenhuus leegen. Denn overs gung dat op Reha. No St. Peter. Oha, heff ick dor erst dacht. Ick as Dithmarscher ganz alleent no Eiderstedt un denn ook noch mit’n verletzte Hüft? Weer overs gor ni slimm. In Gegendeel, richti scheun weer dat. Un alleent weer ick dor ook ni. Dor weern ’n ganzen Schwung Dithmarschers. Een vun mien Leidensgenossen keem ut Lieth - ick nööm em eenfach mol Wolfgang Kruus‘. Wolfgang harr dat in’t Krüüz. Un vun dat Malleur in’ Puckel harr he keen Geföhl me