De Döschkassen

Wenn man veel – so as ick – mit‘ Auto ünnerwegens is, denn kann man mitünner je Hannen un Fööt wegen de annern Autofohrers övern Kopp tosomhaun. Liekers düsse Öövung ni ganz so eenfach is, wenn man achter’t Stüüer sitt, denn so gelenki as in de Jugend bün ick ook ni mehr. Steiht man to’n Bispeel achter teihn Autos an de Ampel un de Ampel springt op greun üm, denn kann man de Groschens bi de annern Verkehrsdeelnehmers richti falln heuern: „Ach kiek mol. De Ampel is greun, ick glööv ick legg mol ’n Gang in – veellicht fohr ick bald ook mol los...“ Dat treckt sick denn ganz langsom dör de Reeg un wenn de Ampel weller raud is, steiht man blots noch achter fief Autos. Un op de Autobohns kümmt jeden tweeten Stau blots dorüm tostann, weil mennige Autofohrers dat, wat se in de Fohrschool mol lehrt hebbt, dat mit dat Rietverslussprinzip, intwüschen weller vergeeten hebbt. Wo de Huup‘ is, dat hebbt se sick overs markt, denn dor drückt se gern op. Un wo man vergrillt kiekt un anner Lüüd den Middelfinger wiest, dat hebbt