De Döschkassen

Vör ’n poor Weeken hebbt wi bi uns to Huus ’n niedet Sofa kreegen. Un dat fung so an: In uns‘ Stuuv stunn ’n schmucked raudet Sofa. Över Eck, so dat dor fief Lüüd op sitten oder twee op liggen kunn‘. Mit so’n scheun‘ plüschigen Stoff betrocken, meist so as dat raude Sofa bi de Sennung „DAS!“ in’t drütte Programm. Dat Sofa stunn dor al siet veele Johrn, un ick kunn mi jeden Dag doran freun‘ weil dat jümmers noch so schmuck utsehn hett. Mien Fruu fung overs irgendwann in’t vörige Johr dormit an, dat wi so langsom mol ’n frisched Sofa bruuken wurrn. Ick kunn ni so recht verstohn worüm. Dat weer ni afwetzt, ni placki un ook sünst weer dor nix mit los. Liekers keem dat Thema jümmers weller mol op. Wi sünd denn sogor no Hamborg fohrt, üm uns annere Sofas to bekieken. Dor keem overs nix bi rut, weil keen Sofa so schmuck utsehn hett as dat, dat bi uns to Huus stunn oder weil de Afmeetung‘ vun de annern Sofas ni passt hebbt. Liekers hett de dorste Sofa-Thematik  ünnerschwellig jümmers weller mol ’n Rull speelt. Mien F