De Döschkassen

Düütsche Sprook, swore Sprook, heet dat je. Dat güllt anschiend overs ook för Plattdüütsch. Na jo, ick heff licht snacken, denn so lang as ick snacken kann, snack ick Platt. Hochdüütsch heff ick twor ook vun Anfang an kinnt. Liekers kunn ick dat as lütten Stackel gor ni begriepen, dat anner Lüüd ut uns‘ Gegend mi ni verstohn kunnen, wenn ick Platt mit ehr snackt heff. Nu gifft je overs jümmers weller mol wülk, de blots Hochdüütsch künnt, overs Platt lehrn wüllt, weil se dat scheun finn`d. Ick finn dat ook scheun, wenn se dat scheun finn`d. Liekers mutt ick mennigmol `n beten gluttern, wenn ick de Sprooklehrlinge snacken heuer. Wenn Hochdüütsche nömli dorbi sünd Platt to lehrn, denn heuert sick dat je mitünner `n beten drullig an. Wenn so een to`n Bispeel seggt: "Mok mol dat Finster to, dat treckt", denn seggt man as Plattüütschen: "Nä, dat treckt ni, dat tocht! Trecken is wat anners." Un wenn man to veel Toch kriegt, denn verköhlt man sick. Dat weet man. Mennig een Spitzfinnigen kümmt denn dorop, dat he vun H