De Döschkassen

Wenn man de Weetenschop glööven dörft, denn hebbt unse Vörfohrn, de je so ähnli as Schimpansen utsehn hebbt, noch överall Fell hatt. In de wiedere Entwicklung, de man je ook Evolutschoon nöömt, hebbt wi dat Fell overs verlorn. Blots ni överall. Dat smiet Frogen op: Worüm hebbt wi Wimpern un de Hoor över de Oogen? Worüm wasst uns in de Jugend Hoor ünner de Arms un mang de Been, un worüm kriegt Mannslüüd ’n Boart in’t Gesicht un Hoor op de Bost? Man weet dat ni. Mit de Hoor op’n Kopp is de Entwicklung overs anschiend noch ni ganz afsloten. Bi mi jedenfalls noch ni. Dor entwickel ick mi noch düchti wieder. Wenn ick mi hüüt vör’n Speegel stell, denn heff ick dat Geföhl, dat ick mi dat Speegelbild vun mien eegen‘ Opa bekiek. Lockenwicklers kann man mi ni mehr andreihn, un ’n Kamm bruuk ick ook ni mehr. Schampuh? Bruuk ick ni. Wat ick overs bruuk, dat heff ick al lang funnen. Un dat is mien Mütz, weil mi de Hoor, de mi den Kopp fröher warmt hebbt, ni mehr dor sünd. Mennig een seggt je, mien Mütz weer mien Mar