De Döschkassen

Op Platt heuert sick Menniged je veel fründlicher an, as op Hochdüütsch, ne. Besünners, wenn twee sick in de Flicken hebbt un sick gegensiedi anpöbelt un utschellt, denn heuert sick dat an, as wenn de beiden sick an un för sick doch gern hebbt. Wenn een dat to’n Bispeel ni so genau mit de Wohrheit nehm‘ deiht, denn is se oder he ’n „Tüünbüddel“. Un wenn een ni stillsitten kann un een op’n Geist geiht, is dat ’n „Jiddelbüddel“. Söcht een jümmers blots Stried un kann anner Lüüd ni tofreeden losten, is dat ’n „Stenkerbüddel“. Un löppt een anduuernd rin un rut, is dat ’n „Köterbüddel“. Op Platt is man interessanterwies oftmols irgendeen „Büddel“. Dat mutt overs ni jümmers böös meent ween. So hett mien Madam, as unsen Lütten noch recht wat lütter as hüüt weer, mol ganz leev to em seggt, as he morns bi uns ünner de Deek kroopen is: „Na mien lütten Schietbüddel.“ Do keek he ehr mit ’n ganz kruused Gesicht an un säh: „Was? Kleiner Scheißbeutel?“ Tscha, Platt is no Hochdüütsch even ni jümmers afwartskompatib