De Döschkassen

Tööv mol even... Wenn man no’n Dokter mutt oder no’t Amt oder so, denn mutt man je tomeist erstmol tööven, eher man mit de Lüüd snacken kann, wegen de man kom’ is, ne. Bilütten töövt man bi düsse Gelegenheiten ’n ganze Stünn oder noch länger.  Wenn dat overs bi mi an de Huusdöör kloppt oder an’t Telefoon bimmelt, denn schall ick jümmers sofort Tied för de hebben, de wat vun mi wüllt. Mennigmol geiht dat Telefoon teihnmol in de Reeg, eher dat glieks achteran an de Döör kloppt un dor twee Lüüd stoht, de mi wat vun’t Enn vun de Welt vertelln wüllt. An so’n Doog kümmt man eenfach to nix.  Un so keem ick op de Idee, dat ick mi to Huus veellicht ook so’n Beriek to’n Tööven inrichen schull, so’n „Wartezimmer“, ’n Töövkommer also.  So’n ganz lütten Ruum, ni allto kommodig mit twee, dree Stöhl dorbin, de overs veels to hart sünd, üm dor lang op to sitten. Wat to Leesen kümmt dor overs ni rin, heuchstens veellicht ’n Putt mit koln Kaffe. Un wenn denn mol weller een an de Döör kloppt, de mi vertelln will, dat dat Enn ba