De Döschkassen

Ordnung is je dat halve Leven, seggt man. Mach ween, wat dat sogor stimmt. Nu is Overs Ordnung un Ordnung lang ni datsülbige. För den een heet Ordnung, allns, wat he hett, gliekmäßi op’n Footborrn to verdeeln, för den annern heet dat, allns akroot aftoheften un wechtorüüm. Dat gifft dor ook Mischform‘ vun. Bi Mennige süht dat op’n ersten Blick allns schier un oprüümt ut, wenn man dor overs de Schappen opmokt, finn’d man dor datsülbige Dörnanner as bi de annern op’n Footborrn. Na jo, Hauptsook, man weet wo allns is, wenn man’t bruukt. Keddeli ward dat blots, wenn Lüüd mit ünnerscheedliche Oarten vun Ordnungssinn tosomkümmt. Dat beleev ick to Huus jümmers mol weller: Wenn ick mi obends wat op’n Köökentresen legg, dat ick nästen Morn bruuk, denn kann ick mi meist dorop verloten, wat dat an nästen Dag ni mehr dor is. Dat hett miem Madam denn nömli wechsorteert. Un wenn ick ehr denn froog, wonehm se dat henpackt hett, denn seggt se oftmols: „Weet ick ni.“ Mennigmol kann se sick overs doch dorop besinn,