De Döschkassen

In dat Viddeljohr, dat nu achter uns liggt, gung Politik bi uns je so gau, as ick dat noch ni beleevt heff. Keen Schoolünnerricht, keen Kino un Theoter mehr, Kneipen un Restaurangs dicht, blots noch so un so veel Lüüd hebbt sick in de Öffentlichkeit dreepen dörfst – erst ohn‘ Masken, weil de je so un so nix döcht, denn mit Masken, weil de je ganz veel döcht – no de Bunnesgrenzen wurrn ook fuurts de Lannesgrnzen dichtmokt, denn wurr mit Millioon un Milliarden rümsmeeten as mit Söötkrom op’n Karneval un noch’n ganzen Barg mehr wurr meist in Minutentakt besloten. De Afgeordneten in de Parlamente harrn al meist Tennisarms vun dat ganze Afstimm‘. Intwüschen ward je all de Verbote so langsom weller trüchfohrt. Man snackt sogor al vun de „Nach-Corona-Zeit“, dorbi is dat in Afrika un in Noord- un Südamerika to’n Bispeel allns annere as vörbi. Dösig ne. Overs so is dat nu mol. De een‘ oder anner‘ in de Politik snackt sogor al dorvun, dat man bald no de „Tagesordnung“ trüchkehrn kann. Wat schall dat bedüüden? D