De Döschkassen

Tscha, ick warr ook ni jünger. Un mennigmol ertapp‘ ick mi sogor dorbi, dat ick mit so’n anstännige Portschoon Nostalgie an fröher dink. Dorbi ward mi klor, dat ick mi düchti verännert heff. Ni blots dat Utsehn is anners, ook de Hormone sünd ni mehr dat, wat se mol weern. As ick so mang 15 un 20 Johr jung weer, kunn ick an mennige Doog an nix anners dinken as an ’n Deern in de ick mi jüst verkeeken harr. Düsse Gedanken hebbt alls annere blockeert, as wenn dor ’n Feller uthokt weer. Un wenn dat Fröhjohr keem un de Plünn‘ vun de Deerns körter wurrn, weer dat ganz un gor vörbi mit dat Dinken. Dor hung mi blots noch de Tung rut un ick heff mi tiert as so’n Hohn op’n Misthuupen, de Indruck op de Heuner moken wull. Intwüschen is dat recht wat weniger worrn. Dat is op de een Sied good, denn mit dat Dinken klappt dat recht wat beter. Op de anner Sied weer dat overs doch ’n scheuned Geföhl, wenn dat Bloot so richti togang keem. Dor heff ick annerletzt ook mit ’n Kumpel över snackt. Bi em weer dat jüst so,