De Döschkassen

Wwit mibw-wwkm... Nä, so geiht dat ni. Wenn ick mien „Alldagsmaske“ opheff, denn besleiht mi jümmers de Brill‘, un richti to verstohn bün ick ook ni. Also wech dormit – in Oogenblick bün ick je allent. Siet Middeweeken mööt wi nu also ook bi uns ganz in Noorn Muulkörf dreegen. In Bus, in de Iesenbohn, bi’t Inkööpen un so wieder. Mennige Weetenschoplers seggt je, wat dat gor nix bringt – wat dat sogor gefährli weer, weil dat den falschen Indruck ertüügen kunn, dat wi dordör seeker weern. Annerlei. Hest‘ den Plünn ni vör de Nees, denn gifft dat ’n Stroof. Dat mutt ick ook ni hebben. De Karnevalsfrünnen ward de Maskenplicht jedenfalls freu’n. Un noch mehr ward de Bankräubers düsse Entscheedung begrööten oder extreeme Demonstranten – wenn de denn weller demonstreern dörft. Nu is dat je so, dat man de Masken oder den Schutz över Mund un Nees je in bestimmte Situatschoon dreegen „mutt“, op de anner Sied dörft man ehr dreegen, wenn man „will“. Dor kann man je in’t Nodinken komen: Keen sick in sien eegen’t