De Döschkassen

Jedet Johr in Mai...   Bald is je Mai, ne. De Maifüüers künnt wi düssed Johr je so tehmli vergeeten. Overs dat gifft noch wat, dat jümmers in Mai kümmt. In de Norichten ward doröver bericht‘: Zecken. So bummeli twee Weeken lang Zecken hier, Zecken dor. Jümmers in Mai. Jedet Johr. Nu sünd wi je overs in ’n recht spezielle Tied. Dat is ’n Tied in de all ’n beten mehr an’nanner dinkt un mehr op’nanner oppasst as sünst, so schull dat tominst ween. Overs dat kann man je veellicht ook op Tiern betrecken. Dorüm heff ick mol versöcht, mi in so’n Zecke rintodinken. Dat gifft Zecken, de kümmt fief Johr ohn‘ wat to eeten ut. Fief Johr! Ick warr no fief Stünnen al zappeli. Af un to sogor al no fief Minuten. Overs irgendwann mutt also ook so’n Zecke wat eeten. An leevsten mach se dat, wat wi as Swatsuuer kinnt. Un ehr is annerlei, wonehm se ehr Eeten herkriegt. Vun ’n Koh, vun ’n Hund, vun ’n Katt oder ook vun ’n Minsch. Dor mokt se keen Ünnerscheed. „Dat Oog itt mit“, dat gült för ehr ni. Se bruukt keen Dischdee