De Döschkassen

Mehrmols an Dag rummelt dat bi mi in de Büx. Dat is mien Smartfoon, dat vibreert, wenn ick ’n Noricht krieg. Tomeist is dat denn so’n Wottsäpp-Noricht. Mol is dat ’n lütten Text, to’n Bispeel: „Kannst du vun ünnerwegens Botter mitbring‘?“ Ick schriev den trüch – „jo“ oder „nä“ – dat is ganz praktisch. Af un to krieg ick ook so lütte Videos oder Biller. To 99 Perzent sünd dat Sooken, de lusti ween schüllt. Fief Perzent dorvun finn ick ook würkli lusti, overs dat Mehrste lösch ick glieks weller. Wenn man dor mol över nodinkt: An Dag bruuk ick veellicht dree Minuten, üm Tüünkrom vun mien Ackersnacker to löschen. Dat mokt meist 1100 Minuten in’t Johr. Över 20 Johr tosomreekend sünd dat ganze 15 Doog, över twee Weeken, de ick blots dormit beschäfti bün, Bleudsinn vun mien Telefoon to löschen. Wenn ick dat so seh, denn much ick an düsse Steed mol all, de jüst vörhebbt, mi lustige Videos to schicken, seggen: Lot‘ dat bidde no! So. Dat hebbt wi. Nu is dor overs noch ’n anner Sook, bi de ick de Wand hochgohn kann: