De Döschkassen

Annerletzt seet ick an Disch un för mi leeg ’n ganzen Schwung Krom. Ick tell mol op: Een dörsichtigen Büddel, so 25 mol 35 Zentimeter groot, een Stück dörsichtiged, stieved Plastik, dat utseh, as de Flünken vun ’n Wüps un noch ’n längered Stück ut datsülbige Materiol, dat to’n Kring opdreiht weer. Denn ’n Stück Papp, jüst so opdreiht, noch ’n Pappstück, 35 mol 20 Zentimeter groot, twee dörsichtige Plastikklammern un veer blanke Klammern ut Metall. Nu noch twee Stück Poppier, so ganz dünned Seidenpoppier, tosom ’n halven Quadrotmeter groot. Denn weern dor noch twee dicke Pappstücken, as Visitenkoarten seh’n de ut, een mit’n dicke Kordel, dat annere mit ’n dünned Plastikband doran. Dat weer’t. Un nu dörft Ju mol roden, worüm de ganze Krom vör mi op’n Disch leeg. Na, hebbt Ju ’n Idee? Nä? Na denn pass op: Ick heff jüst mien niedet Hemd utpackt. Dat Hemd treck ick an, overs all den annern Krom, de op’n Disch leeg, heff ick wechsmeeten. Bi’t Wechsmieten heff ick mi würkli schomt vun wegen Natuurschutz un so. Ov