De Döschkassen

Wat löppt de Tied, ne. Näste Week is al weller Wiehnachen. Weer dat ni jüst erst? De Wiehnachsmann is wohrschienli al düchti in Stress. He mutt je allns in sien Sack kriegen, wat he düt Johr ünner de Dann’bööm packen schall. Dorbi froog ick mi, wat de Wiehnachsmann ni ook mol mit de Tied gohn will? De kunn doch elektrisch fohrn. Nohaltig, ümweltfründli, modern, vörbildli. De Autos fohrt je bald ook al ganz vun alleent. Dor seggt man blots noch: „Fohr mi mol dor un dorhen.“ Un zack, geiht dat los. Över sülmsfohrn’de Autos heff ick annerletzt ook mit mien Fründ Piet snackt. Piet is fröher Buuer ween. He hett mi ut sien Erfohrung bericht‘ un dormit hett he mien Weltbild düchti oprüttelt: „Dat mit dat autonome Fohrn“, seggt he, „dat is doch kol’n Kaffe. Dat hett dat för hunnert Johr al geeven.“ Erstmol wull ick dat natüürli ni glööven, denn dormit dat vun alleent fohrn kann, bruukt so’n Fohrtüüch doch Sensor’n un Kameras un all so’n figelienschen, niemodschen Krom. Dat mach ween, hett he seggt, overs l