De Döschkassen

Ju hebbt dat je wohrschienli mitkreegen, dat bi uns in’t näste Johr Bon-Plicht is. In Supermart ward man nu je al frogt, wat man ’n Kassenzeddel hebben will. Dat ward man no Niejohr ni mehr frogt, dor kriegt man sien Zeddel, annerlei, wat man em hebben will oder ni. So’n Zeddels kriegt man denn overs ook bi’n Friseuer, bi’n Eeiermann an de Stroot, an jeden Stand op’n Weekenmart, in de Iesdeel, in Imbiss, bi’n Slachter, in‘ Dörpskrog, bi’n Bäcker un so wieder. Dat kann man sick denn so vörstelln: „Moin, ick harr gern ’n Stuten.“ Denn seggt de Bäcker: „Gern, dat mokt sounsoveel Euro.“ Denn ward betohlt un de Bäcker seggt: „Hier is dien Kassenzeddel.“ Mitmol fallt den Kunnen in, dat Nomeddags je noch Tant‘ Erna to Besöök kümmt: „Och, geev mi man noch ’n poor Stück Kooken mit!“ Weller ward inpackt, betohlt, un de Bäcker seggt: „Hier is dien Kassenzeddel.“ Nu kümmt noch ’n Kolleg bi’n Bäcker rin. „Moin, na wo geiht? Schüllt wi noch gau ’n Tass‘ Kaffe hebben?“ „Jo lot uns man.“ „Good – mokst uns noch tw