De Döschkassen

Wenn man grient, also lächelt, mutt man 17 Muskeln in’t Gesicht anspann‘. Kiekt man gnegeli, mutt man dorför 42 Gesichsmuskeln anspann‘ – twee’nhalv mol so veel! Nu stellt sick de Froog, worüm dat Lüüd gifft, de mehr gnegeli as fründli kieken doht. Dat is je ni blots unscheun för all de Lüüd, de jüst üm so‘ gnegeligen Minsch rümstoht – ook för den Gnegel sülms is dat anstreng’d un kost veel Energie. Un to Gnegeln, dat hett je ook noch keeneen op de Welt tofreeden mokt. Man kann gnegeln, so dull as man will – glückli ward man dorvun ni. Dorüm frog ick mi al lang, worüm mennige Minschen anschien’d leever gnegeli as tofreeden sünd. Overs ick krieg dat eefach ni rut. Wenn man so’n Gnegel nömli frogt: „Segg mol, worüm büst du eegentli so gnegeli?“, denn kriegt man as Antwoord: „Kleih mi an Mors“ oder „lot mi tofreden“ oder wat anners in de Oart. De wüllt een gor ni vertelln, worüm se gnegeli sünd. Worüm mokt se dor blots so’n Geheemnis üm? Weet se wat, wat blots Gnegels weeten dörft? Wohrschienli ward ma