De Döschkassen

 Wat ’n Demo an Dingsdag. All de Treckers op’n Dutt. Sowat kinnt se in de Stadt gor ni. Mennig een hett wohrschienli dacht, de Marsminschen sünd lannd‘. Dat mokt Indruck. Dummerwies‘ mokt dat overs ni besünners veel Indruck op de, de wat to entscheeden hebbt. För de is dat blots ’n Demo. „Jung, kiek mol ut‘ Finster. Al weller ’n  Demo.“ – „Jo, lot se man. De kriegt bald Hunger oder Heimweh un denn sünd se weller wech.“ Hmm. Wo weer dat noch mit de dorste Demokratie? Och jo: Man dörft af un to mol wähl’n gohn, man dörft so tehmli allns seggen, wat man will, un ook denonstreern, wenn man vörher bescheed seggt. Dat is allns wat, wat man in veele annere Länner ni dörft. Un dor kann man ook dankbor över ween, dor sünd Lüüd för storven.   Wenn sick de in de böberen Etoschen overs de Ohrn vör dat verstoppt, wat vör de Döör los is un Entscheedungen dreept, de keeneen ut‘ Volk verstohn kann, denn sünd dor je veellicht Lüüd mit dat verkehrte Verstännis vun ehr Arbeid op’n verkehtern Arbeidsplatz. Overs dorför gi