De Döschkassen

„Lot uns doch mol so’n scheun‘ Speeleobend moken.“ Dat heuert sick je an un för sick ganz harmlos an. Een stellt sien Stuuv to Verfögung un mokt Platz, dormit all sitten künnt, wat to Knabbern un to drinken ward ransleept – natüürli vun allns veels to veel. Un denn geiht dat los. So. Nu kunn man je wat speeln, wat jedeneen kinnt: Minsch arger di ni, Monopoly, Mau Mau oder sowat. Dorto kümmt dat overs ni, denn nu besinnt sick de Gastgeevers op dat Speel, dat se Wiehnachen vör fief Johr verschinkt kreegen hebbt. Un de Katong mit düssed Speel dor bin ward nu ganz ünnen ut‘ Schapp wöhlt un to’n ersten mol opmokt. „Hier, dat is ’n ganz dulled Speel! Is ook ganz eenfach.“ Denn ward dor allns ut den Katong wöhlt, wat dor bin steekt un all fangt sick dat Wunnerwarken an, wat man mit den ganzen Krom anstelln schall. Dat Speelbrett ward henleggt, so’n Plastik-Dings to’n Dreihn kümmt in de Merrn, denn kriegt jeden Mitspeeler een Speelsteen, süss vun de Koarten, dree vun de Koarten un fief so bunte Dingers,