De Döschkassen

 „Seggt se mol ‚Aaaah‘, jo, un nu de Tung wieder rut. Oh ha, allns entzünnd. Tscha, wat schall ick seggen, se hebbt sick düchti een opsackt.“ Sowat heuert düsse Doog wohrschienli mennig een vun sien Dokter. Liekers hoopt man je doch, dat de Medizinmann dütmol wat patot hett, mit dat so’n dammelige Verköhlung gauer wechgeiht. Overs nää – he seggt jedet Mol datsülbige: „Ick schriev se mol ’n beten wat op, dat nehmt se morns un obends, denn blievt se scheun in’t Bett un veel drinken is wichti – an leevsten Tee...“ Jo, un denn wurr een dat bald weller beter gohn. Dat Dumme bi so’n Krankheit is je, dat se nie to‘n richtigen Oogenblick kümmt. Na jo, den würkli richtigen Momang to’n krank warrn gifft dat je so un so ni, overs anschiend weet de Viren un Bakterien ganz genau, wann se een an düllsten argern künnt. Mi to’n Bispill erwischt dat je gern mol, wenn ick jüst ’n poor Doog frie moken will. Pünktli twee Doog eher de erste friee Dag dor is, fangt dat in Hals to kribbeln an. Een Dag vörher ward een den