De Döschkassen

Sooken gifft dat... Annerletzt weer ick op ’n Beerdigung, un no de Truuerfier in de Kapell gung dat no de Graffsteed. Wi weern so bummeli 50 Lüüd, all in swatt – wat mit uns losweer kunn man also an un för sick sehn. Nu weer direkt an den Weg, den wi loopen sünd, een Fruu borbi Unkruut op ’n Graff uttorieten. Se keem as wi op ehr toloopen sünd mol kort hoch, hett no uns henkeeken, sick den Sweet vun de Stirn wischt un denn hett se sick weller no vöör bückt, so dat se uns den Mors todreiht hett. Un ehrn Mors hett se uns wiest, bet wi all, also de ganzen 50 Lüüd an ehr vörbi weern. Achteran bi’n Kaffe wurr noch mehrmols vun düsse Fruu snackt. Ick heff mi ook Gedanken mokt. Wat hett se uns dormit seggen wullt, dat se uns ehrn Mors wiest hett? Veellicht wull se to’n Utdruck bring‘, dat wir ehr dor all mol an kleihn kunnen. Dorbi hett keeneen vun uns de Fruu kinnt. Wi hebbt ehr je ook nix dohn. Un üm sick an Mors to kleihn, mutt man sick doch tominst ’n beten kinnen. Dat mach ook ween, dat se ut’n Ku