De Döschkassen

„Och Minsch, good, dat ick di dreepen doh, ick versöch al siet dree Doog di antoroopen!“ „Jo, dat hebbt al mehr Lüüd versöcht, overs min Telefoonleitung is in Dutt un de Monteur kümmt ni in de Puschen...“ Na, hebbt Ju so’n Klöönsnack ook al mol holn? Kinnt Ju dat Malleur, dat kümmt, wenn man ’n Malleur mit sien Telefoon hett? Wenn dat mol passeert, denn mutt man je bi de „Hotlein“ vun sien Telefoonanbeeder anroopen. Bi de Mehrsten is dat je desülbige Sellschop. Ick glööv de fangt mit „T“ an oder so. So as aftööven un Tee drinken. Allent dat is je al ’n Treppenwitz: Wenn dat Telefoon in Dutt is, schall man de dorste Hotlein anroopen – frogt sick blots womit, ne. Un wenn man denn vun ’n annern Apparot ut anröppt, denn kann man sick erstmol ’n Viddelstünn Musik anheuern, eher man mit een an’t Snacken kümmt. De Fruu oder de Mann an’t anner Enn frogt denn bilütten sogor: „Rufen sie jetzt von dem Anschluss aus an, um den es geht?“ Hä? Wo schall dat denn gohn? Ick segg in so’n Situatschoon den sowat