De Döschkassen

Hebbt Ju dat ook leest? Dor kümmt ’n Asteroid op uns to. De NASA warnt vör Gefohr. Bald is he dor – 570 Meter is he lang un 16000 Kilometer in de Stünn is he gau. Morn is dat sowiet! Tscha. Wat heet dat för uns? Rosen meih’n lohnt sick anchien’d ni mehr. Auto waschen ook ni. Man kunn Fruu un Kinner noch mol seggen dat man ehr leev hett. Un de een oder anner Börsenmokler kunn de Lüüd, de ehr Leven he ruineert hett, seggen, dat em dat leed deiht. Wat noch? Graue Arfen – de ick an leevsten vun allns eeten mach – gifft dat ni mehr, de mööt je een Dag inweeken. Wat schoodt. Vellicht kunn‘ wi all an den letzten Dag, den wi op de Welt hebbt, je ook mol keen Tüch kööpen, dat vun lütte Kinner in Indonesien oder so vör twee Cent de Stünn tosomneiht ward. Denn hebt de ook mol ’n Dag frie, üm sick vun de Börsenmoklers antoheuern, dat ehr dat leed deiht. Över Wiehnachsgeschinke mööt wi uns keen Gedanken mehr moken.  Dor heff ick jüst nochmol Glück hatt. Dormit bün ick nömli jümmers loot. Wat de Lüüd, de seggt, dat da